De geheimen van de vlag van Frans-Polynesië

 Een embleem rijk aan geschiedenis

Frans-Polynesië, gelegen in het hart van de Stille Oceaan, onderscheidt zich door zijn levendige cultuur en hemelse landschappen. Zijn vlag, officieel aangenomen op 23 november 1984, belichaamt dit uniciteit en dit trots lokaal. Dit is Alfred Châlons, een docent technologie en beeldende kunst aan het La Mennais College in Papeete die werkte met zijn studenten op het ontwerp ervan. Hij wordt vaak gezien wapperen naast de Franse vlag, herinnerend aan zowel deautonomie van de regio en lidmaatschap naar de Franse Republiek.

Een krachtige visuele boodschap

De vlag van Frans-Polynesië bestaat uit drie horizontale strepen : twee rode strepen op en neer, en een witte band in het centrum. In het hart van deze witte band bevindt zich een cirkelvormig embleem wat de aandacht trekt.

De rode en witte strepen

De banden rood en wit zijn niet alleen esthetiek, maar ze hebben ook een betekenis symbolisch. De rood vertegenwoordigt de wedijveren, passie en trots van het Polynesische volk. Maar het is ook en vooral de symbool van het koningschap. Vroeger was het inderdaad zo dat de veren riem (maro ura) dat alleen de leden van de koninklijke familie mochten dragen was om rode kleur. Deze kleur werd ook gebruikt om prioriteren Polynesische samenleving. DE wit, wat hem betreft, symboliseert zoals zo vaak de zuiverheid en vrede.

Het centrale embleem

Het centrale element is de meest onderscheidende symbool van de vlag. Het vertegenwoordigt een dubbele kano (pahī) bedekt met vijf tikis, zeilend op vijf golven, onder een stralende zon.

• • De kano roept debelang van navigatie in de Polynesische cultuurEen historische activiteit die het leven op de eilanden vormgaven. Bovendien is ze een sterk symbool van exploratie en conquête. Laten we niet vergeten dat de Polynesiërs altijd delabel volledig gerechtvaardigd mensen van de zee. Maar de kano symboliseert ook en nogmaals de royalty omdat het lange tijd deeigenschap van koningen en geweldige chef-koks.
  • De vijf Tikis zitten boven de kano en symboliseren de vijf archipels die samen Frans-Polynesië vormen. Laten we citeren Genootschapseilanden (Tahiti, Moorea, Huahine, Bora Bora, Maupiti enz...), Toeamotu (Rangiroa, Fakarava, Tikehau, Mataiva enz...), Gambier (Mangareva), Markies (Hiva Oa, Nuku Hiva, Fatu Hiva enz…) en de Australische eilanden (Rimatara, Rurutu, Tubuai, Raivavae en Rapa). Verder in de Polynesische mythologie, Tiki werd beschouwd als de schepper van de mensheid, een wezen half god half mens aan het ontstaan ​​van het leven op aarde.
  • Golven, zij ook vijf in getal, karakteriseren de diepe link van het Polynesische volk met deoceaan. Ze roepen duidelijk een communicatiemiddelen tussen de eilanden en de archipels, maar ook een essentiële voedingsbron.
  • De stralen van de zon vertegenwoordigen de lumière, vitaliteit enenergie, alomtegenwoordig in deze tropische regio. Wat hun betreft couleurOorspronkelijk had Alfred Chalons ze bedacht goudgeel. Maar ze zijn er eindelijk oranje geworden, kleur van de Tahoera'a Huira'atira, destijds de grootste politieke partij in de regering. Ah, politiek…

De historische context: geboorte van een modern symbool

Vóór de aanname van deze vlag in 1984, Frans-Polynesië had geen onderscheidende vlag die het vertegenwoordigde. De aanname ervan weerspiegelde de wens om de regionale identiteit te versterken terwijl nu de banden met Frankrijk. Het ontwerp van de vlag was minutieus uitgedacht om zowel een sterk cultureel symbool en weerspiegeling van de unieke geografie uit Frans-Polynesië.

Officieel en dagelijks gebruik

De vlag van Frans-Polynesië wordt in verschillende contexten gebruikt. Het wordt ingezet tijdens de openbare vieringen, officiële ceremonies en in overheidsgebouwen. Het wordt ook gedragen tijdenssport evenementen et cultuur-, die de trots eneenheid van het Polynesische volk. Naast de Franse vlag, hij belichaamt een dubbele identiteit : die van een autonome regio in de Franse Republiek.

En voor mij vertegenwoordigt het…

Persoonlijk, als ik deze prachtige vlag zie, herinnert het mij gewoon aan  prachtige Polynesische mensen, namelijk een unieke gemeenschap et inspirerend. Hij herinnert mij eraan wat heb ik geluk leven met een mensen met legendarische gastvrijheid. Een volk dat vaart al eeuwenlang in een diep respect voor tradities, eeuwig in harmonie met de natuur. Altijd lachend, welwillend et klaar om te delen, de Polynesiër belichaamt in mijn ogen een oprechte vrijgevigheid. Een vrijgevigheid en waarden die helaas hebben neiging om te verdwijnen in een ver land genaamd een metropool.

tenslotte

Als gevolg hiervan is de vlag van Frans-Polynesië een waar getuigenis van de geschiedenisvan cultuur enidentiteit van deze regio zo innemend. Door zijn couleurs, zijn motieven en zijn symbolisch, The eenheid de bewoners van de eilanden terwijl celebrant leur uniek erfgoed. Een embleem dat zal voor altijd verankerd blijven in de harten van de Polynesiërs. Maar deze vlag blijft ook diep in mij gegrift. Want nu trilt mijn hart in de kleuren rood en wit, op het ritme van a dubbele kano gedragen door de passaatwinden, onder de vriendelijke blik van mijn gids, Tiki.